பணக்கோழைகள் மட்டுமே உன்னோடு!

பல கோடி ரூபாய் முதலீட்டுக்கு,
இலாபம் பார்க்காமலா விடுவாய்?
பல்லாயிரம் உழவர்களின் வியர்வையை உறிஞ்சாமலா விடுவாய்?
விதை நெல்லின் வியாபாரம் பொன் முட்டையிடும் வாத்தல்லவா?

அமெரிக்காவை வளைத்தாயிற்று, ஐரோப்பாவில் வழியில்லை,
ஆசியாவில் எமாளிக்கென்ன பஞ்சமா?

உனது சாவிக்கு மட்டும் திறக்கும் சட்டப்பூட்டு இங்கு தானே உள்ளது.
ஊருக்கு சட்டம் அது உனக்கு லைசென்சு.

கையூட்டு வாங்கா அதிகாரியை கேள்விப்படாத நாடு எங்களது.

தகவல் உரிமைச் சட்டம் அது உனக்கு எதிர்பாராத சிக்கல்.
அதற்கு உன்னிடம் சாவி இல்லாது போனது எங்கள் பாக்கியம்.

ஏதோ சில நாள் உன்னை தடுப்பது அதில் எங்களுக்குத் தான் சிறு வீரம்.
மீண்டும் உனது பூட்டுகளுக்குள் வந்தடையும் சில நாட்களில்.

சிக்கல் தீர்ந்தது உனக்கு, சாவுமணியின் ஒலி எனக்கு.

சாவின் வீரம் உனக்குத் தெரிய வாய்ப்பில்லை. கொன்று பழக்கப்பட்டவன் நீ.
மரணத்தின் முனையே வீரத்தின் பிறப்பிடம்.

போராளிகள் உண்டு எங்களோடு- பணக்கோழைகள் மட்டுமே உன்னோடு.


வெற்றி யாரிடம் பார்ப்போம்.

Over coming the new tsunami

Genetically engineered crops are not new anymore in India. Even the first protest of farmers for these crops in India started with the burning of Monsanto’s Bt cotton fields by Karnataka Rajya Raithu Sangha is more than nine years old now. Today, there is more than just Bt cotton to worry about. According to our study, there are more than 70 types of genetically modified organisms that are being researched by public, private and international organizations in India. More than 23 crops, including cereals like rice, wheat, corn and sorghum and vegetables like brinjal, tomato, potato, cauliflower, cabbage, ladies finger are in the advanced stages undergoing field trials. Though there are more than 19 public sector institutes, and 4 major international organizations and foundations, most of the products belong to just 3 private multinational companies. The first seeds that the helpless farmer might grow and the unaware consumer might taste would be the products of these companies. In spite of all these, the danger for us does not come from the crops that are poised to be grown in a few years, but from the inefficiency of the regulation and the apathy of the officials who permit the research, safety tests, field trials and eventual sale of these crops.

Just like any hybrid seed is certified after a trial for a few seasons in the field, genetically engineered crops and their seeds also have to be grown on a farmer’s field before it is given permission. But there is one big difference. Since GE crops are done by altering the genetic structure of the plant by inserting or deleting genes from the genetic structure, it needs to be checked for the risks that it could pose- starting from allergy to any immune system disorders and inflammation of internal organs to say a few. But three important steps have been by passed in this system in the last ten years. One: The safety tests are done after the trials happen on the farmers fields. Two: The tests are conducted by the company in its own labs and results are kept secret, out for public scrutiny. Three: The farmers who are trialling these crops are not even told, leave alone educated that they are growing a hitherto untested, unapproved genetically engineered crop.

The second biggest risk about genetically engineered crops is that it is impossible to find them out once they have got mixed up with normal crops. As it is impossible to see and tell a GE brinjal from a normal one, GE crops, like any seeds or fruits or grain, can be mistakenly be mixed up by birds, bees and rodents or by humans when the grains or seed are being transported. The only way to find out whether our brinjal is GE or not is to test it- these cost Rs.10,000 even in Indian labs. The presence of GE vegetable field trials in the state is also a matter of concern to us being one of the leading producers of horticultural crops in the country.

All this means, that once GE crops are grown in open fields, even for testing, there is every chance for it to get mixed up with other crops in the nearby fields and it is prohibitingly expensive to track them in the market. Thus, the consumers will be eating GE food, which is not yet tested to be safe, without even knowing that they are eating them. That is violation of a basic right of us consumers – to keep us in dark about what we are eating.

If there is way out of this problem, it is to prevent them from growing in the fields and to test them before we grow them in fields, announce the results for public scrutiny, certify the safety and fix responsibility on the company for any ill effects. But this is not welcomed by the industry because of the fear that they may not pass the public safety testing of their product. In fact, the government is still refusing to provide this information even after the central information commission has ordered it to be given in compliance with the Right to information act.

This problem has got more complicated, with the recent tangle that has been created between the food and safety standards act 2006 and the Genetic Engineering Approval Committee, on GE processed foods, there is now NO authority to certify the safety of imported processed foods in our market. Since there is no labeling in the US, the imported products could as well be containing GE ingredients.

In this point, at this rate of new genetically engineered crops being introduced into the fields, there is no way the consumer to avoid the GE brinjal or the GE rice or the GE potato in the chips or the GE tomato in the sauce he/ she buys in from the market except one way - to demand the company or the supermarket whether they are GE free or not. As more and more consumers assert their right, like the farmers had started nine years back and continue to do so, we can hope to have GE free food and continue to celebrate with the same spirit of declaration of the world food day, as today, forever.

A Kannada version of this article appeared in Prajavani on 16th October 2007, world food day.

http://prajavani.net/Content/Oct162007/editpage2007101550191.asp

to view font- go to view>encoding>more>user defined . Click and wait for page to reload.

கரை படிந்த கைகள்.

கரை படிந்த கைகள். ஹூயூகோ. ழான் பால் சார்டின் தத்துவங்கள் எனக்கு மிக விருப்பமானவை. Postmodernism எனப்படும் பின்நவீனத்துவத்தின் ஆரம்ப கட்டத்தில்- 1945ல் - அமைந்த அவரின் எண்ணங்கள் சற்றே ஆழ்ந்த அர்த்தம் கொண்டவை. Existentialism என்ற தத்துவக் கோட்ப்பாடு அவர்க்கு உரித்தானதாகும். Being and Nothingness என்னும் புத்தகத்தை அவர் எழுதிய அதே ஆண்டில் தான் மூன்று முக்கியமான நாடகங்களையும் எழுதினார். அவை அடங்கிய நாடகத் தொகுப்பை (Huis clos, Les mouches, Les Mains sales , La Putain respectueuse) சமீபத்தில் நான் வாங்கினேன். . Being and nothingness புத்தகத்தை இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பே வாங்கிவிட்டு ஐம்பது பக்கத்திற்கு (மொத்தம் 700 பக்கம்) மேல் முன்னேறாமல் பத்திரமாக எனது அலமாரியின் மதிப்பிற்குரிய மூலையில் வைத்திருக்கிறேன்.

கரை படிந்த கைகளுக்கு- Les Mains salesல் தான் இன்றைய தூண்டுதல் இருப்பதனால் அதற்கு வருவோம்.

ழான் பால் சார்ட்

அதில் ஒரு கட்டத்தில் ஹூயூகோ தான் கொல்ல வந்திருக்கும் ஹோடரரிடம் விரிவான வாக்குவாததில் ஈடுபடுவான். ஹூயூகோ அவன் இயக்கத்தின் கோட்பாடுகளில் ஆழ்ந்த நம்பிக்கை கொண்டவன். பாட்டாளிக்கும் பாமரனுக்கும், உழவனுக்கும் ஆதரவாக போராடி; வகுப்பு பேதங்களற்ற ஒரு சமுகத்தை உருவாக்குவதையே குறிக்கோளாக கொண்டு அதற்கு ஆயுதப் புரட்சியில் ஈடுபடும் ஒரு மறைவான இயக்கம் அது. ஆனால் ஹூயூகோவின் பணி எழுதுவது மட்டுமே. தானும் இயக்கப் பணிகளில் ஈடுபட்டு கொள்கைக்காக எதாவது செய்யவேண்டும் என்பது அவனது ஆசை. ஆனால் மற்றவர்களை போல் உடல் பலமில்லாததனாலும், அத்தகைய வேலையின் தேவைக்கு அதிகமாக சிந்திக்கும் அறிவையும் பெற்றிருப்பதனால்- இயக்கத்தின் ஏட்டை வெளியிடும் ஒரு மந்தமான வேலையில் இருந்தான். ஹோடரர் அவ்வியக்கத்தின் தளபதிகளில் ஒருவர். கருத்து வேற்றுமை காரணமாக அவரை கொல்ல விரும்பும் லூயி (ஹூயூகோவின் சீனியர்/ தலைவன்), அவரது கருத்துக்களும் செயல்களும் இயக்கத்தின் கொள்கைக்குக் முரணாக அமைகிறது எனவும், நடந்து வரும் புரட்சிக்கு பேரழிவு ஏற்படுத்திவிடும் என்றும் காரணங்களைக் கூறுகிறான். ஹூயூகோ ஆர்வப்பட்டு, இது தான் தன் வாய்ப்பு என, ஹோடரைக் கொல்ல முன்வருகிறான். திட்டப்படி அவரது உதவியாளானாக வேலைக்குச் சேருகிறான்.

ஹூகோவின் செயல்கள் எனக்கு பழக்கமானவையாக தெரிகின்றன.
ஒரு கொள்கை ஏதுமின்றி குழம்பித்திரியும் காலம். பிறகு ஒரு கொள்கை வசப்படும் காலம். அதன் உண்மைகளை அறிந்துகொண்டு அதற்காக எதையும் செய்யத்துடிக்கும் காலம்.இந்த சமயத்தில் ஒரு கொள்கையிடம் முழுமையாக வசப்படுவதால், எந்த கொள்கைக்கும் அது இயக்கமாக உருவாகும் பொழுது ஏற்படும் விரிசல்கள், தனிமனிதர் தலையீட்டால் ஏற்படும் ஈகோ பிரச்சினைகள், ஒரு காரியத்தில் இறங்கும் போது கடிவாளம் கட்டிய குதிரை போல் இருப்பது, சூழல்களை கவனியாது செயல்படும் முரட்டுத்தனம், போன்றவைகளை உணராது ஹூயூகோ லூயி சொல்வதை ஏற்றுக்கொள்கிறான். இவ்வாறு தனக்குத் தானே கொடுத்துக்கொண்ட வாக்கினால் பின்னர் ஹேடரரிடம் வாதம் செய்யும் போது எப்படியானாலும் ஜெயித்து விட வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில், தனக்குத் முன்னர் தோன்றிறாத, தான் கொள்கை வசப்படும் போது சிந்தனையில் வராத வாதங்கள், எடுத்துக் சொல்லாத நியாயங்கள் இத்தனையையும் ஹோடரரிடம் வாதத்தில் இருக்கும் யதார்த்த உண்மைகளை எதிர்க்க பிடிவாதமாக பயன்படுத்துகிறான்.. அத்தனையும் மீறி அவரது யதார்த்தங்கள் வலுப்பெறவும், இவனது வாதங்கள் அடிப்படை இழக்கவும், கடைசியில் தலைவன் தொண்டனிடம் எச்சமயத்திலும் பொய் சொல்லக்கூடாது என்ற அடிப்படை வாதத்தை கையாண்டு தனது வாதத்தை நியாயப்படுத்துகிறான். அவனது மனைவி பின்னர் “உண்மையில் அவர் சொல்வது சரியாகப் படுகிறது என்று தனிமையில் கூறும் போதும் அவன் விட்டுக்கொடுப்பதாயில்லை.

ஒரு கொள்கையை பிடித்துக்கொள்வது. அது எல்லா முரண்களுக்கும் அப்பாற்பட்ட உண்மை என்று கூறிக்கொள்வது. பின்னர் அதற்கு ஒரு எதிர்ப்பு வரும் பொழுது எப்பாடுபட்டாவது அதனை காப்பாற்றுவது. கடைசியில் கொள்கையை காரணமாக்கி தான் நியாயப்படுத்திக்கொள்வது.அதுவாக சாகும் நிலை வந்தாலும் பிடிவாதமாக உயிர்பித்துக் கொள்வது. மனிதன் கொள்கைக்காக, கோட்பாடுக்காக அது ஏற்படுத்தும் நன்மைக்காக அதனை ஏற்றுக்கொள்கின்றானா அல்லது தனது எண்ணங்களுக்கு வழி விட , தன் மனதில் கொள்கை என்னும் வெற்றிடத்தை நிரப்ப ஒரு கொள்கையைத் தேர்வு செய்கின்றானா என்பது புரியவில்லை. எனது கார், எனது பைக், நான் டை கட்டும் விதம், நான் வைனையும் வோட்காவையும் கலக்கும் விகிதம் என்பது போல... என் கொள்கை- அதற்காக நான் உயிரையும் கொடுப்பேன் தெரியுமா? என்று சொல்லிவிடுவார்களோ?

கதையில் இந்த விவாதங்களுக்கு பின்னர் நடை பெறுவது சுவையாகவும்- கொள்கைகள் எப்படி பயன்படுத்துகின்றன என்பதையும் சரியாக காட்டுகிறது.. ஹூயூகோ ஹோடரரை சுடும் எண்ணத்தை முற்றிலுமாக கைவிட்டு, அவர் செயலிலும் பேச்சிலும் உண்மை இருப்பதை ஒப்புக்கொண்டு அவருடன் இருப்பதால் தானும் சிறப்பாக செயல்பட முடியும் என்பதையும் புரிந்து கொண்டு சுடும் எண்ண்த்தை கிட்டத்தட்ட விட்டு விடுகிறான். ஆனால் ஒரு அற்ப காரணத்தினால் உந்தப்பட்டு ஹூயூகோ ஹோடரரைக் கொல்கிறான். ஹோடரரின் எண்ணங்களிளும் அவரிலும் மயங்கிய ஜெஸ்சிகாவை – ஹூகோவின் மனைவியை- ஹோடரர் முத்தமிடும் போது ஹூகோ அவரை சுட்டு விடுகிறான். இந்த காட்சியை கண்ட பின்னர் சட்டென்று கடமையை நிறைவேற்ற காரணம் சிக்கியது போல்- சுட்டு விடுகிறான். பின்னர், பல வருடங்க்ளுக்கு பிறகு- சிறையிலிருந்து வெளிவந்த பின்னர்- ஹோடரரின் எண்ணத்ததையும் திட்டததையும் இயக்கம் கச்சிதமாக நிறைவவேற்றியிருப்பதை கண்டு மனம் வெறுக்கிறான். அவனிருந்தால் ஆபத்து- தற்போது வீரராக சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கும் ஹோடரரின் சாவில் இருக்கும் உண்மகளை வெளியிட்டு விடுவான் என்று அவனை கொல்லத்துடிக்கும் இயக்கத்தினரிடம் அவனே சிக்கிக்கொள்கிறான்.

திருவனந்தபுரம். கேரள அரசின் இயற்கை வேளாண்மை கொள்கைக் குறித்த ஒரு சந்திப்பு இந்த கதைக்கு இடையே நடைபெற்றது. அங்கு என்னுடைய ‘அளவில்லா’ சேவைகளையும் ‘பொருத்தமிக்க’ இருத்தலையும் உணர்ந்து நொந்தது.

ழான் பால் சார்ட், பாரீசில் ஒரு குளம்பியகத்தில் எந்நேரமும் பாலில்லா குளம்பியோடு காலந்தள்ளினார் என கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். ஆகையால் நானும் “கபே காபி டேவில்” மாக்கியாட்டோ துணையோடு...

பசுமைசெய்

மறுபடியும் அதே பிரச்சனை...

மறுபடியும் அதே பிரச்சனை. மனதை அழுத்திக்கொண்டிருக்கும் ஒரு பிரச்சனை.

சமயம்: ஒரு வேலை குறைந்த- காலக்கெடு இல்லாத, அடுத்த இரண்டு நிமிடத்திற்குள் ஒன்றை செய்து முடிக்காவிட்டால், இரண்டு மணி நேரத்தில் பிரளையம் நடந்து விடக்கூடிய எந்த ஆபத்தும் அற்ற ஒரு ஞாயிறு. ( பொதுவாக சனியும் இப்படித்தான் இருந்தது, ஆனல் நான் தான் சனியை வாரநாட்களில் சேர்த்துவிட்டேன்).

குறுக்குச் சிந்தனை: (side thinking) இந்த இரண்டு நிமிஷம், இரண்டு மணி நேரம், பிரளையம் பேரிடர், என்பதல்லாம் இயற்கையோடு போராடுவது போல் இருக்ககிறது இல்லையா? அப்படியெனில் ஞாயிறு விடுமுறை என்பது இயற்கைக்கு எப்படி தெரிந்தோ?

சரி, பிரச்சனைக்கு வருவோம். எனக்குத் தெரிந்த வரையில் எளிய வழியில் விளக்க முயற்சிக்கிறேன்.

செய்வது ஊருக்கு வேலை.
அல்லது இயற்கைக்கு – ஆனால் இயற்கை வாழ்வதனால் மனித இனம் சிறப்பாக வாழும் மற்றதும் உயிரோடு இருக்கும் என்பது இலக்கு. ஊருக்கு கெடுதல் வருவது மனிதனல் தான்- மனிதன் என்றால், அரசு, அதிகாரிகள், தொழிலில் பணம் பண்ணி என்னவோ செவ்வாயில் நிலம் வாங்க வேண்டும் என்பது போல், எவ்வுளவு சம்பாதித்தாலும் அடிப்படைக்கே இல்லாமல் போகுது- அதனால் இன்னும் இன்னும் என்கிற மாதிரி எண்ணம் கொண்ட ‘தொழிலதிபர்கள்’. என்ன வளர்ச்சி பெற்றாலும் வளர்ச்சி விகிதம் குறையாமல் இருக்க என்னவானலும் செய்யலாம் என்பது போன்ற பொருளாதாரக் கொள்கை. மக்கள்தொகை பெருக்கத்தின் விகிதம் மட்டும் தான் குறையனும் மத்ததெல்லாம் ஏறனும் – இந்த அத்தனையும் சேர்ந்துக்கொண்டு சுற்றுச்சூழலுக்கும் இயற்கைக்கும் பொல்லாத எமனாக இருக்கின்றன.


இந்த ஒரு இலட்சத்து அறுபத்தாறாயிறத்து ஐந்நூற்றி எழுப்பத்தி நான்கு பேரிடர்க்கு வழிவகுக்கக் கூடிய பிரச்சினைகளில் நான் ஓரே ஒரு பிரச்சச்னைக்கு... முடிவெல்லாம் இல்லை- குறைந்த பட்சம், அனைவருக்கும் தெரியப்படுத்தவாது நினைக்கிறேன். நான் மட்டும் இல்லை, என்னுடன் பணிபுரியும் இருவரும், பல அமைப்புகளும் அதில் பல மக்களும் இருக்கின்றார்கள். அந்த அமைப்பகளிளும் சரி, இந்த 1,64,574 பிரச்சனைகளில் சிலவற்றை மட்டும் தேர்ந்தெடுத்து வேலை செய்து வருகிறோம்.

எங்களுக்குள் வேறு பிரச்சசனைகளும் இருக்கின்றன. நாங்களும் மனிதர்கள் என்பதால், அரசு, அதிகாரிகள், தொழில் பணப் பிசாசுகள் போன்றவறகளின் மாதிரிகள் எங்களுக்குள்ளும் உண்டு. உண்மையில் எங்களுக்கும் அவர்களுக்கும் சமயங்களில் ஆள் பரிமாற்றம் கூட நடப்பது உண்டு, அவ்வள்வு ஒற்றுமை, ஆனால் நோக்கங்கள் தான் வேறு. ஆக இவ்வளவு ஆட்கள் இருந்தும், எனக்கு என்ன பிரச்சினை என்று கேட்கின்றீர்களா?

நான் என் பணியைச் செய்யவில்லை என்றால் என்ன ஆகும் அன்று என்னால் யுகிக்க முடியவில்லை. பேரிடர் நிகழும் என்று சத்தியமாக நினைக்க முடியவில்லை. நீ உன் கடமையைச் செய்துகொண்டேயிரு. அது ஆக்கபூர்வமா என்று மட்டும் பார் என்று சொல்கின்றீர்களா? அங்கும் ஒரு பிரச்சனை. நான் ஆக்கபூர்வமாய் படகின் உள்ளிருக்கும் நீரை ஒவ்வொரு ஸ்பூனாக எடுத்து கடலில் ஊற்றிக்கொண்டிருக்க மறுபுறம் ஒருவன் வாளியால் கடல் நீரை படகினுள் ஊற்றுவதை தடுக்காது உன் கடமையைச் மட்டும் செய்யென்றால்- மன்னிக்க என்னால் முடியாது! இந்த ஆக்கம் அழிவு விகிதம் சமன்பாட்டிற்குள் சிக்க மாட்டேன் என்கிறது.

வீடு இல்லை, வாசல் இல்லை, அசையும் சொத்து ஒன்றிறண்டு இருக்கிறது, குடும்பம் இல்லை, மனைவி இல்லை, காதலியும் இல்லை, காதலும் இல்லை என்ற கட்டத்தில் நான் இருக்க, ஒரே உறவு, காரணம், வாழ்வின் பொருள் எல்லாம் எனது பணியாக இருக்க, இந்த கோணத்தில் பிரச்சினையின் கொள்ளளவினை அளந்து பாருங்கள்- என்னிலை புரியும்.

பாலில்லா குளம்பியின் தெம்போடு,

பசுமைசெய்.

greater common good...

It was just another day
may be because venus rose before the sun
or because yesterday's work was yet to be done..
the forty train coming at fifty eight
and as usual I am running late.

It could be because of the cool air
or may be because there were no seats to spare,
I stood near the doorways verge
wondering where the tracks converge.

It could be because the semaphore was down
or because the track was sloping up,
The slowing train rested for a few seconds.
long enough for me to see those playing children
acting the daily labour of their coolie parents.

It is because of me
and equally because of you
stealing their future for ours
and telling them to live like their parents
for the greater common good.

(2002)

Six foot pit.

Power less to write, thought less to think is an
unstable mind with no stability at sight-
Searching me everywhere I see.
Unable to find me- my love is never for me.
Losing my sixth sense and losing my emotions-
may put an end to my wander.

But,
Who am I talking to?
Why am I writing this?
Where am I heading to?
Questions posed by the unknown quizzer
to his self would never end.
Unanswered they would be
till his mind and body calms-
in a six foot pit.
(2002)

Some haiku poems...

சில ஹைக்கூகள். (ம்ம்ம்.. ஹைக்கூ மாதிரின்னு வெச்சிக்குங்களேன்...)


மறக்க முடியுமா ! – அவளைப் நான் பார்த்துவிட்டேன்
என்பதற்காக அவளும் என்னைப் பார்த்ததை...

(அவள்: பர்தா போட்ட இளம் பெண்)



வீடு திரும்பும் தளர்ச்சியுடன் நடந்து கொண்டிருக்கையில்
என்னை அறியாமல் பின்தொடரத் துவங்கியிருந்தேன்.
பாதைக்கு புதியவள் போலும், பார்வையில் வெப்பம்
தேக்கி அவள் உமிழ, பெற்ற எனது கண்கள்
தாளாது திரும்பின. மனமும் கோபத்தின்
காரணம் புரியாது தவித்தது.



அறிவியல் கூடத்தில் ‘ஒரு நிமிஷம் கொடேன்’
என்று கொடுக்கப்பட்டு அறியாமலே தொலைந்த
பொருட்கள் எத்தனை எத்தனையோ...
ஆனால் இன்றோ, கேட்காமலே நான் தொலைந்தேன் அவளிடம் !!

(2000)

The eyes meet

விழிகள் இணைய...

மூச்சை இறுக்கும் கூட்டம்- அதனிடையே
எனது விழிகளில் விழுந்த ஒளி- அது ஒரு
பெண்ணுடையிலிருந்து தெறித்த காரணத்தால்
முகத்தை காணும் ஆவல் எழும்பி- அதற்காக
கால் மிதிபட்டு, கை நசுங்கி, கூட்டத்தில் பையும் சிக்கி
மேலிருக்கும் பிடி பிடித்து, சர்க்கஸ் வேலைகள் செய்து
அவளை நான் பார்க்கும் போது – அவளும் எனைப் பார்க்க...
இறைவா! அது ஒரு நொடியேனும் நான் ஜென்ம சாபல்யமடைந்தேன்!
2000, தாம்பரம் செல்லும் மாநகர இரயிலில்.

படம்: S V Sriram, 2001. http://www.irfca.org/gallery/EMU/mg_emu_crowd.jpg.html
என்ன செய்ய? மூச்சை இறுக்கும் கூட்டத்தில் படம் எடுத்தால் மூழுசாக வெளியே வரமுடியுமா என்ன?

Dreading Brain

என் மூளையின் அச்சம்...

பிரச்சனைகள் சுற்றிலும் பலப்பல
வேற்று மொழி அறிவது முதல் இரக்கும் சிறுவனுக்கு உதவுவது வரை.
கற்பதற்க்கும் விஷயங்கள் பலப்பல.
தொடர்வண்டியின் சிக்னல் நுட்பம் முதல் இயற்கையின் மரபியல் விந்தைகள் வரை.
அனுபவித்துத் தான் கற்றாக வேண்டும் என்ற கட்டாயம் இல்லை
ஆனால் எதை கிரகிக்க, எதை விட என்ற குழப்பம் நிறைய.
ஒவ்வொரு நொடியும் ஒவ்வொரு தகவலைத் திணிப்பது போல்,
தகவல் மிகுதியால் தாமச குணம் கொள்ளும் கணிணியாக,
பெருங்குவியலில் கடிதம் கண்டெடுக்கும் கதையாய் -
தகவல் கிரகித்தால் தானும் நிறைந்த கணிணியைப் போல் ஆகுமோ என்ற அச்சத்தில்
அறிவை கூட்டத்தயங்கும் அறிவிலியின் மூளை!

15 ஜூலை 2004, 16:35 மணி, மன்மாட் இரயில் நிலையம், மத்தியப் பிரதேசம்.

Purse

கைப்பை...

ஏதோ தெரியாமல் தான் கேட்டுவிட்டேன்,
அடடா, ஒரு கைப்பையில் தான் எத்தனை விஷயங்கள்
பணம் ஒருபுறம் கிடக்க, இறைபடங்கள் ஒரமாய் இருக்க,
மூலைமுடுக்கில் நைந்து போன ஒரு காகிதம்.
அதிகவனத்துடன் பிரித்து பார்த்தால்,
காலத்தின் போக்கில் ஒளியிழந்த எழுத்துக்கள்.
கூட்டி கூட்டிப் படித்ததில் ஒன்று மட்டும் புரிந்தது
எல்லோர் வாழ்க்கையிலும் காதல் இருக்கத் தான் செய்கிறது...

2003.

O, ye mighty electron! Will you?

வரமளிப்பாயா?

வேடிக்கையாய் சொன்னாலும் வார்த்தைகளில் எத்தனை உண்மை?
சட்டென்று கணக்கு உரைக்காததற்கும்
சர்க்யூட் வேலை செய்யததற்கும் எத்துணை உறவு?
நொடிப்பொழுதும் வீணாக்காமல் ஒடிக்கொண்டே இருக்கின்றாயே
என்னருமை எலெக்ட்ரானே !
உனது திருவிளையாடல்களை நாள்தோறும் காண்பித்து என்னை வியப்பூட்டுகிறாய்.
ஒரு நாளும் உன்னை பிரியாதிருக்க வேண்டும்
உன் அவதாரங்கள் அனைத்தும் கண்டு களிக்க வேண்டும்
வரமளிப்பாயா?

ஏப்ரல் 2001.

Broad gauge Platform

பிராட்கேஜ் பிளாட்பாரம்

அந்த பிளாட்பாரத்தில் நடந்த அனைவரும் தொலைந்தவர்கள்.
தொலைந்ததை தேடப் போய் தொலைந்து போனவர்கள்.
நெடிய அந்த பிளாட்பாரத்தில் நடக்கும் போது
எதோ வாழ்க்கையில் வாழ்வது போன்ற உணர்வு.
தொலைவில் எரியும் சிகப்பு விளக்கு - அதை
எல்லையாக எண்ணி நோக்கி நடக்கின்றேன்.
இதோ இதோ என்று ஆசையைத் தூண்டுகின்றது.
நடக்க நடக்க தொலைவு காணாமல் போய்க்கொண்டிருந்தது
சிகப்பும் நெருங்கிக் கொண்டேயிருந்தது
வாழ்கையைப் போன்றே.
ஆனால் இவ்வாழ்க்கையில் தான் காலத்தை நிறுத்த முடியும்
நிஜவாழ்கையில் முடியதே!
ஒரு வழியாக சிகப்பை அடைந்தேன்.
எல்லையை தொட்டுவிட்ட ஆனந்தத்துடன்,
ஒரு உண்மையை உணர்தேன்.
பிளாட்பாரத்திற்கு முடிவுண்டு,
தண்டவாளத்திற்கு இல்லையென்று.

2000, பிராட்கேஜ் பிளாட்பாரம், தாம்பரம்.

A Sterile brain

மலட்டு மூளையோ?

சரிவரத் தெரியவில்லை, ஆனால் தூக்கம் பிடிபடவில்லை
எப்போதும் போல் யோசனையில் மூழ்கி உறங்க முயற்சிக்கின்றேன்,
சற்று முயற்சித்து இன்பம் உணர்ந்தால் நன்கு உறங்கலாம்,
ஆனால் எவ்வுளவு முயற்சித்தாலும் ஆர்வப்படாது உறங்குகிறது என் உறுப்பு.
நயன்தாரா முதல் நேற்று ரசித்தவள் வரை கதை புனைந்தாலும், படம் பார்த்தாலும்!
இதற்கு பெயர் தான் மலட்டு மூளையோ?

30 செப். 2005 22:55 மணி.

Farce today’s and Farcical tomorrows

Farce today’s and Farcical tomorrows

We have often heard these words John. F. Kennedy ‘Don’t ask what the country did for you but ask what you did for the country.’ Though it is not true that the country did not do anything to the citizen asking the question, it is very true that the citizen did not do anything for the country. These ideas have become old now, in the new millennium where we have crossed the imagining lines of separation and our minds have acquired the ability to think beyond the physical barriers. It is apt for those words, if uttered by any personality, to be transformed as ‘ Ask not what the Environment did for you, but what did you do to it.’ In this case it is not as hidden as what the country does to its citizen so that the citizen couldn’t identify its services, but the service of the natural environment we live is very very essential that we tend to forget it. It is the most fundamental service of all. It provides the oxygen to breathe and it also provides us the source of electricity which powers the world today. Yet, such an inevitable service does get ignored. Why? Because it is free of cost, that’s why! Now let’s think about what we have done to the nature. There’s nothing much to think –we have done nothing for it- it might even seem that our sheer existence might be draining it, but, since we are a part of it we have a right to live which gives us a right to use the resources- a right every living organism has.

So, Is it the case of the citizen doing nothing for the country? No certainly not. In this case the citizen n is not a citizen –he has become a traitor, hurting his own country. That’s what mankind has resorted to and they are hurting our mother nature very seriously.

The main problem with her is the communication gap. She speaks through actions, which are small and barely sensible to our ‘intelligent’ brains. We need a specialist (called scientist/Environmentalist) to decipher them. What do they say?
They say that our fresh water supply is to be reduced. They say the topsoil is to be lost through unnatural flooding. They say the ratio of carcinogens and poisonous gases is bound to increase in out atmosphere. They say the ozone shield is to be reduced slowly so that we get a taste of UV radiation. They say that sea levels are to be increased at the expense of the fresh water ice sheets in the poles. They say that the salinity of our soils is getting a hive. They say that it has decided to do something with our minds that we continue to increase our population indiscriminately.

What do these mean to us? If you want me to read this in a most optimistic fashion, I would say: What if the fresh water supply is down, we can always desalinate seawater and get fresh water. What if the topsoil is gone-a little more of fertilizers can get back the nutrients. The carcinogens and poisonous gases are on the rise- right let’s get some air purifiers in our homes and offices. As for impure water, let’s purify it along with desalination process. Ozone layer –good lets get some protective wear and get clad in it. After all we get a free water purifier. The sea levels are increasing –god- more sea –more fish-more growth in fishing industry. Salinity is increasing – so what? We will engineer the gene to get plants that can grow in such land or probably its nature’s way of telling to switch over to green house farming. The land can be probably used to harvest salt. Population is increasing? What sweet news to hear. More population would mean more notations and variants leading to diversity in the genome. It is very important to have such a diversity that’s what can get us through the process of natural selection.

However optimistic I may sound, the impacts of such telltale signs are so palpable that no one can miss it. Even in my most optimistic view, one can easily find flaws, cases where I contradict myself. So why is that with things so obvious not many people seem to have taken any notice of it. Why is it we are so negligent about the implications of our actions.

Don’t we know that the lowering water levels and the increasing depth of bore wells cannot be going on forever? Do we expect the water to stay at the same level for years to come? Can’t we understand that such indiscriminate pumping of water will one day lead to water problem? Can we think of buying water for our everyday needs – even though some parts of the metropolitan cities are forced to, Can everybody afford such a situation?

Don’t we know that trees not only purify the air out of Co2 but also prevent soil erosion and flooding? Can’t we realize that each piece of furniture we get and every paper we use come out of trees which are being cut for us? The daily newspaper, magazine, note books, books and all our furniture are all our contribution for more soil being eroded and more water wasted to the sea causing floods and destroying everything on their way.

Don’t we know that smoke is not something we can breathe and feel better? Haven’t we seen smokers are a storehouse of all lung problems? Then what makes us think that the automobile we use gives out smoke that is of no concern to us. Do we think that just because this smoke is colourless and gets dispersed quickly its harmless to the atmosphere? Then why is that we tend to use more automobiles, more fire wood, more gas every time without even thinking that we are killing ourselves –our future.

Don’t we know that industrial effluents are not sweet looking and tasting fruit juices but are poisonous and aerie smelling fluids? Don’t we know that mixing them with the river water today will cause death of fishes and if the fish did not die, it could cause severe health problems for those who eat it tomorrow? Do we think that such an action is healthier to us?

Haven’t we found that the CFC’s from our refrigerators and air conditioners are the cause for the depletion of ozone layer which can cause skin cancer, increased mutations in both plants and animals which can lead to undesirable changes in their characters. Then why is that we still don’t raise any concern for such an issue? Even after science has provided a better alternative to this destructive compound, they are not being replaced primarily due to the costs involved and more importantly due to the lack of motivation from public. If we know that they are harmful then why is that we don’t even raise a voice against it if not stopping to use it.

Don’t we know that carbon dioxide is a green house gas and as its volume increases the average temperature rises? This is not good news for us –for a country where an air temperature of 46°C and a heat wave can leave more than a thousand people dead. And Co2 emissions are projected to increases the temperature by 3°C in the future. This rise in temperature also means the ice sheets in the Polar Regions, which could lead to a staggering rise in sea level submerging coastal cities or in other words dislocating millions of people. Certainly this cannot make any human mind happy.

The increases in salinity of our soils is chiefly culpable to the excessive use of fertilizers and water logging. This is not a good view as the salinity will adversely affect yield and finally leading to uncultivable waste land. And green house farming, innovative as it may seem to be, is definitely not inexpensive or healthy as the usual land farming. Having known so many facts why do we still continue to make our land so saline?

Don’t we remember that when we were children, the town/city/village we live was less crowded and more harmonious to live? Don’t we feel that the life and times of today is not as good as it was in those days? Is there anyone who doesn’t long for those good old days? What is that we dislike in today’s times? The high-rise buildings? Crowded roads and parks? The increase in automobiles and their side effects or is it the increasing encounters of cynical people? The best answer would be a linear combination of all these. What do these answers purport?
Don’t they mean one simple obvious and dangerous thing-the exploding population?

Is that desirable? Definitely everyone would say No. But nobody seems to be thinking that it is we who have to make that undesirable thing grow any more. In fact we have to realize that the growth in the population is responsible to all our woes. There will be no water if more people pump it and it is not a unlimited resource.

Unemployment- still the same- people have to equip themselves more than before to win a job today- reason since our opportunities cannot grow competing with the population partly due to technology/ monopolization and capitalist ideology and partly due to limited natural resources.

Lowering social responsibility- since we cannot expect a deprived person to follow the roles of law which either deprives them more or doesn’t do any good to their immediate situational needs.

These things aren’t new –they are known for along time- long enough for planners and educationalists to include them in the syllabi of all elementary science and social science textbooks. The students read it definitely, but the problem is the educational institution here is used only as a tool to get money and not as its primary use to impart the mind the ability to think-about future of our society as collective. So what does the student study this for? He does it because he has to study- if he doesn’t he will not get the stamp of approval by this stupid institution to continue further studies or even to show the world that he knows about such things.

So what is the teacher doing?
The teacher is definitely not telling that these are not just statements that have to be remembered to rewriten on a different paper but are actually facts about how to live harmoniously with nature.

The Result: All students know that Greenhouse effect is something that an increase in Co2 causes which results in the increase in temperature by 3°F and global climate changes. But nobody is taught the need for reducing Co2 emissions and to control the emissions is to control the need for unnecessary and luxurious use of fossil fuels- either an automobile or a coking gas. Because the curriculum or the test doesn’t require that. Even if this is being taught it becomes the moral responsibility of the teacher that she/he should follow what is taught or else the student will not understand the urgent need to reduce Co2 emissions.

Since it is difficult to practice what we teach we have decided not to teach at all. What can teachers do, they are just there to explain what’s there in the texts. If the government which decides what’s there in the texts, the author who give shape to the content do not bother to live up to what they want the next generation to learn. Why blame the teachers? We cannot expect dedication to work as a necessary qualification and neither can it be found by interviewing a person.

This is what we do to our children- concealing the facts because if we did not , we will have to face the questions from them as to why we did not take any step to say controlling Co2 emissions in the most elementary level. That is what the corporates do to our politicians and they in turn do to the people. Nobody wants to explain the ill effects of the acts we commit, but if we continue to blame like this then we will have to blame the scientists who introduced to the world the new techniques. In such a case we will have to charge Nicolas Otto and Rudolf Diesel first. But that it not justified, since they did not just expect Co2 to be that harmful. No one ever thought so far of the implications of our acts in the history of mankind. Neither did the aborigines of Australia think that burning forests for agricultural land would have caused a difference in their climate. Frankly nobody then could have thought- they did not even know that there was a gas called Co2 and large releases of it will cause a climate changing effect on earth. So they are not to be blamed.

But what about us?
Do we excuse ourselves by saying that we have got stuck in he inertia of a growing economy that we couldn’t stop or at least make any sudden change? No. It cannot be an excuse. Any such inertia cannot be lasting for more than 50 years. And with such a development of science and technology with us which can tell every effect of our acts even before we actually enact them. We cannot excuse our responsibility. So what is happening? Why aren’t we able to act swiftly and save the environment from further destruction .Why? What do the children who are not taught about the ill effects of our environmentally destructive acts do? When do they learn about these ill effects? Will they ever come to know? Even if they come to know will they be accepting it or will they still believe in what they were taught by the schools? They might probably come to know when there’s someone in other countries or other state make it an issue at their place. Or in some cases someone among them understands the issue and rises vociferously. How will they react for it? Will they be able to get out of the maze of their life and understand that the person who raises it does so because he’s worried about the future? Or will they think about the hidden motives the person could be having and view him with suspicion and refuse to even listen to him?

Most of them definitely will do one thing- ignore him. This is not because they do not believe him or so but because they are caught in the lifestyle which doesn’t allow them to think beyond the present or sometimes the immediate future. Their minds are occupied with worries about what they are going to do for the next meal. If they have secured that then for the next one. If that is also taken care of then it is about tomorrow –This constitutes about 30% of our population (India). The next 30% is a little better off (according to the lower 30%) and their mind is preoccupied about what can be done about the children- which school-which college. Or is it about how to buy that refrigerator that automobile that VCD music system. Or about how do deal with that colleague who is always trying to spoil my name before the boss- how to overrule him and get better. The rest of the % is mostly the top brains, it has worries about the similar things but in a little larger scale. –how to invest carefully- how to get that tender- how to solve the labour issues- how to get a better market for the products-and of course how to make his son/daughter to equipped to take care of his enterprise.

There is another small % which worries about the future of the mankind as on whole discards the other issues as less important and tries to broader the thoughts of the rest by highlighting these bigger issues often and fighting for such causes and in similar ways.

Except for this, small% and a little more of the top 30%, the rest of the country has a disabled mind. They tend to say live” what matters if its ‘Ram’ who’s ruling or it’s ‘Ravana’ who’s ruling” They may not be interested in making a difference through the democratic process of elections. They tend to keep their mind closed to any political issues of the country. It is because of them even if a person willing to make a difference to the country’s progress decide to contest in the elections he hardly gets anyone to trust him. This is because we are a Nation of “ Self- centered” people. So much that we cannot avoid searching for a hidden motive in a person’s selfless acts.

So much that we don’t care about anything happening anywhere unless it happens to us.

It is a part of this majority that forms the political class. It is the same, which forms the most impoverished and the middle class.

If we don’t care for each other in the society when are we going to care about the environment? The plants, animals, birds and insects, which do their duty and thus helping us to get our food and cleanse the water and air we need.

But nature is not as we think; it does not have an endless supply or an endless patience to hope changes will happen into the minds of humans. It is not interested in making us realize our mistakes. It receives all the harm we do and is going to pay back to us shortly. And when it pays back we will not be able to stop it. And it will not only hurt us it will also hurt all the other species in earth, which were linked to us directly. And then we will realize –with at least a half of our numbers vanishing and with a largely irreparable damage to our ecosystem left that we are just brief moments in this infinite process of evolution and its because of our mistakes that we lost the chance to go beyond these brief moments though equipped with the knowledge to do so that we lacked the will and were caught in the inertia of our ill thoughts. `


May 15th 2002, Madras.